سیزدهم آبان ماه، روزی که ۱۳ دیگر نحس نبود

سیزدهم آبان، روز دانش آموز، روز دانشجو، روز ندا و سهراب، روز من، روز تو. روزی که دستهایمان به یکدیگر گره خورد و با هم سرود آزادی را خواندیم. روزی که نگذاشتیم برای ما و برای سرنوشت ما دیگران تصمیم بگیرند و خود آستین‌ها بالا زدیم و سینه‌ها سپر کردیم. روزی که برای نجات وطنمان از چنگال هیولاهای چندسر، چنان فریادی بر سرشان برآوردیم که ستون کاخ‌هایشان لرزید و خود به سوراخی خزیدند.

سیزدهم آبان ماه، روزی که یاران دبستانی خود را یاد کردیم، یاران پدران و مادران و پدربزرگان و مادربزرگان خود را یاد کردیم. کسانی‌ که از سالیان دور تا به امروز، برای رهایی ایران عزیزشان و به خاطر من و تو، به زندان افتادند و شکنجه شدند و از جان خود گذشتند. آنها را یاد کردیم تا بدانند که بیهوده خون آنها بر زمین ریخته نشد، بلکه اکنون ما قدم به راه آنها نهاده ایم تا رأیشان، حقشان، پرچمشان و "ایرانشان" را پس بگیریم.

سیزدهم آبان ماه روزیست که نه پشت سر کسی‌، بلکه در کنار هم از پلکان نردبان سبز آزادی بالا رفتیم. روزی که با هم بوی خوشی‌ را استشمام کردیم، بوی خوش عشق را، بوی خوش یکدیگر را، بوی شقایق، بوی خوش آزادی.